μαγαρισνάρι

μαγαρισνάρι, τὸ (Μ)

(σκωπτικά) μακαρισμός.

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. προέρχεται από συμφυρμό τών ουσ. μακαρισμός και μεγαλυνάριον «σύντομος ύμνος» και τού ρ. μαγαρίζω προκειμένου να γίνει λογοπαίγνιο].